روزهای جدایی از دانش‌گاه

چیزی که این روزها به هیچ عنوان واضح نیست حال روحی پر فراز و نشیب و سینوسی من هست. چیزی که خود آدم بدونه و راه حل درمان رو هم بلد باشه و بدترین نوع و کم علاج‌ترین نوع بیماری هست. چون میدونی و اون کسی که تصمیم گرفته چیزی درست نشه خودت هستی.
همیشه از تکراری شدن، به کلیشه پیوستن، شبیه بقیه شدن از بزرگترین رنج‌ها بوده برام و سعی کردم خودم رو از این قاعده دور نگه دارم. شاید نه به طور کامل اما به میزان زیادی خودم رو موفق میدونم. حداقل وقتی از خودم و از وضعیتم خوشحالم میدونم که به اون خواسته همیشگیم نزدیک موندم. روزهای آخر دانشگاه هست و امیدوارم این حس عجیب و گند هر چه زودتر از من دور بشه و بتونم به خودم ثابت کنم که حتی اگر وارد دنیای جدید کار و زندگی و جان کندن برای زیستن هم بشم باز هم همین‌طور باقی میمونم.
این روزها نوعی درگیری ذهنی با خودش داره که بارها موقع فارغ التحصیلی دوستام دیده بودم و بارها کمکشون کرده بودم که این بحران رو پشت سر بذارن. حیف که حتی کلمه‌ایی از حرفای خودم رو یادم نمیاد. کاش یکی از همونا بیاد نصیحتم کنه!