پشیمونِ دل‌خسته

همیشه منو متعجب میکنه. از بابت قلب بزرگ و عشقی که داره. من گاهی وقتا به شدت بد خلق میشم. مثلا اینکه کاملا روی رفتارم آگاهی دارم اما کنترل درست و حسابی نه. بهتره بگم روی افکارم کنترل درست و حسابی ندارم. و این باعث میشه موقع عصبانیت به شدت بپیچم به حال و روزش. یعنی حرف‌هایی رو بزنم که یا عمیقا بهشون باور ندارم یا هم اینکه نشات گرفته از دسته افکار دیگه‌یی هستش که باعث بدفهمی حرف اصلیم میشه.

خلاصه نزدیک به 3 ساله با این اخلاق من داره کنار میاد و هر بار هم بهتر برخورد میکنه. این باعث میشه اولا خیلی خیلی شرمنده بشم. دوما بترسم. از اینکه تا کی میتونه تحملم کنه؟ سوما خیلی بیشتر از قبل دوسش داشته باشم.

اوضاع پیچیده‌یی رو توضیح دادم توی این چند خط. حتی اگر نفهمیدید اوضاع چیه به چیه، برای عاقبت بخیری همه‌مون دعا کنید. :))

انگار که فرزندی از دست داده‌م

امروز شادی یه حرف قشنگ زد بهم. گفت به خودت فرصت بده. فرصت گذر از اندوه. و من شدیدا نیازمندم که زمان بگذره و این اندوهی که برام سنگینه به لطف زمان فشار کمتری بیاره بهم. 

بله! مشخصه که من دلم گرفته و به شدت ناراحتم. انگار تکه‌یی از قلبم کنده شده. روبرو شدن با بعضی مسائل برای من سخته که شاید شما بدونید چیه بهش بخندید. یعنی شاید از نظر شما این یه موضوع کاملا پیش پا افتاده باشه. ولی برای من به شدت سنگین و غیر قابل هضمه. شاید یه روزی از خود موضوع بنویسم. اما الان حتی صحبت کردن درباره‌ش اذیتم میکنه.

من یه فرصت میخوام. فرصت گذر از اندوه.

پسر واقعا هیچجا وبلاگ نمیشه.