جاهلیت پست مدرن

فاصله طبقاتی همیشه جزو آزاردهنده‌ترین مسائلی بوده است که پیش روی خود دیده‌ام. نه تنها نوع اجتماعی‌اش بلکه انواع دیگر آن بعضا برایم سنگین‌تر بوده به طوری که در مقابل آن ضعف نشان می‌دهم. شاید بهتر است واضح بگویم منظورم دقیقا کدام نوع آن است. من نام آن را فاصله طبقاتی مغزی گذاشته‌ام. درباره‌اش زیاد نمی‌دانم یا اینکه ادعا کنم بسیار پیرامون آن مطلب و مقاله خوانده‌ام. هرچه که هست ختم می‌شود به مشاهدات من از اطرافیان، دوستان و آشنایانی که به هر دلیل و ارتباطات مختلف می‌شناسم یا در طول زندگی با آن‌ها برخورد دارم.
سخت است. ساده‌ترین بیانی که در مواجهه با این قشر وسیع می‌توان گفت همین است. سخت است مجبور باشی روزانه با تعداد زیادی از افراد که ساده و گذرا زندگی می‌کنند در ارتباط باشی. گذرا به این معنی که مشخصا زحمت زیادی در طول حیات‌شان نمی‌کشند و احتمالا سلول‌های خاکستری مغزشان کما بدو تولد، دست نخورده مانده‌ است. حتی قشرهای به اصطلاح تحصیل کرده (که تنها دانشگاه را تحصیل می‌دانند) عضو این گروه عظیم هستند. عوام معمولا مرفه، یا شاید به ظاهر مرفه هم که به طور حتم حداقل توان مالی برای جدایی از عصر جاهلیت را داشته‌اند هم حتی از این قاعده مستثنا نیستند.
دوران جاهلیت همان بازه‌ی زمانی است که مردم بت می‌پرستیدند. در پاسخ به چراهای متفکران، "همانند بزرگانمان، ما هم ادامه دهنده‌ی راهشان هستیم." را به زبان می‌آوردند. حالا، در قرن تکنولوژی و داده‌های دو دویی نیز همان قاعده‌ی کلی "بزرگانمان هم این چنین فکر می‌کنند..." بر این جامعه‌ی بسته حکم فرماست. که فقط این بزرگانی که از آن‌ها پیروی می‌شود تغییر ماهیتی بی اساس داده‌اند. دخالت و سرک کشیدن در زندگی شخصی انسان‌ها کاری ست کاملا کهنه، که نشان از بی‌احترامی به شعور آدمی دارد. یاد بگیریم در کنار همه‌ی تلاش‌های مادی برای بالا بردن سطح کیفیت زیستن‌مان، طبقه مغزی‌مان را افزایش دهیم.