ک کا کاظ کاظم
همه ی آدم ها احتیاج دارند که یک کاظم در زندگی شان داشته باشند. ابداً هم جنسیت کاظم مطرح نیست. یعنی مشخص نیست که یک زن صلاحیت کاظم شدن را دارد یا یک مرد. او سیل بند عشق و دوستی اش را که از جنس مهر است، بی توقع باز میکند و سیرابت میکند. گاه و بیگاه تمام وجودش میشود گوش برای گفتنی های هزاران باره ی خسته کننده ات و طوری رفتار میکند که برای اولین بار است که این ناله ها را میشنود. در کنار کاظم میتوانی خود خودت باشی و دیوانگی هایت را بدون خجالت کشیدن و ترس از قضاوت، انجام دهی. حرف های پرت و پلایی که نشان از آشفتگی وجودی ات دارد را میتوانی بر سر کاظم هوار کنی. سوال های مسخره بپرسی و پاسخی دلنشین بشنوی.
کاظم هیچوقت خسته نیست مثل شبنم صبحگاهی. مثل شب سیاه است نه مثل مرداب. یعنی عمق دارد و میتوانی ستاره هایت را در او بچینی نه آنکه گرفتار شوی و فرو روی. کاظم هوش و حواسش هم بسیار جمع است، لازم نیست حرفی بزنید تا عمق دل نگرانی هایتان را تشخیص دهد. کافی است کمی سکوتتان از حد مجاز تجاوز کند یا بر عکس، که همه چیز را متوجه شود و یکباره میان صحبت های روزمره، سراغ احوال واقعی ات را بگیرد. و از آن 'خوبی؟' های واقعی برایت بفرستد، از همان هایی که پاسخش تا 'بهترم' نباشد ول کن ماجرا نیست.
مراقبت کاظم های زندگی تان باشید.
