من سال ها بعد مادر خواهم شد

همین که سرت را می گذاری روی بالش انگار شده ایی پادشاه کل جهان. همه دنیا می شود از آنِ تو. اختیار تام داری که همه چیز را همان طور که دلت میخواهد قرار دهی. مثلا من در رویاهایم می شوم ابر قهرمان زن های جهان. که همه مونث های عالم دلشان میخواست جای من میبودند. نه از آن هایی که توی زندگی اجتماعی شان موفق اند فقط. از آن هایی که همه چیز را باهم دارند. از آن هایی که تربیت کردن یک انسان را بلدند. بعد از این شانه به آن شانه می شوم. با لبخند ملیحی که اگر کسی ببیندم در آن وضعیت، یقین پیدا میکند که دیوانه ام. سپس رویای همیشگی را، به سبکی متفاوت اما با همان ساختار میبافمش. میشوم مادرِ همان پسر بچه چشم و ابرو مشکی با موهای فرفری، که بارها گفته ام دلم یکی ازشان میخواهد. دستان ظریف و نرمش را توی مشتم قفل میکنم. او را متعلق به خودم میکنم. یک وقت هایی هم توی آغوشم می فشارمش. درست مثل شیرزن قصه ها، از این سو به آن سو میبرمش و زندگی کردن را نشانش میدهم. توی گوشش قصه میخوانم. از زیبایی های دنیا برایش تعریف میکنم و به او می گویم عاشق باشد. از همان دو سه سالگی باید یاد بگیرد عاشقی کند. مگر بدون یاد گرفتن محبت کردن بی دریغ میتواند دوام بیاورد؟ باید دوست داشتن و دوست داشته شدن را بیاموزد. باید که جنس زنده بودنش بشود آرام زیستن. مثل مادر دریای صبر و آرامشش! 

اصلا من به عشق همان پسر بچه ایی که یک روز میخواهم در میان بازوانم بگیرمش، نگاه امروزم را در بی نهایتِ احساس پاک غرق میکنم. آنقدر پشت سر هم برای آموختن به او، لایه های رویاهایم را پشت سر هم میچینم که به راحتی خوابم میبرد. 

همین ملیحانه های قبل از خواب است که صبح فردا را شیرین تر از عسل میکند. 

اسارت در میان زنجیر خواب های آشفته، که تو را از چشم روی هم گذاشتن گریزان میکند، به لطف این اندیشه های مادرانه، گسسته شده است.