شب های دلتنگی

دلتنگی دردِ عجیبیست. شبیه درد دندان. در عمق فاجعه دوست داری بیشتر زجر بکشی و تحمل کنی، انگار الماسی هستی که دارند تراشت می دهند. هرچه بیشتر سمباده و تراش بدهندت زیباتر و قیمتی تر می شوی. 

شب های دلتنگی خوابم نمی برد. البته بیشتر وقتها سعی میکنم خودم را بیدار نگه دارم. که از عمق وجودم نبود و نداشتنش را در لحظه حس کنم. این ها می ماند برای روز مبادا. برای روزی که با تک تک سلول های وجودم، با بدست آوردنش، پایه های زندگی ام را میچینم و بالا میروم. اوج میگیرم و در پوست خود نمی گنجم.