یک لقمه جرات

بسیار اتفاق افتاده که شخصی علایق و سلایق مشابه زیادی با من داشته باشد. خیلی راحت به زبان می آورم 'عه منم همینطور! چه جالب من هم این سبک موسیقی رو می پسندم! ای وای دقیقا کتاب مورد علاقه من رو گفتی!' یا اصلا 'چقدر جالب این همان عقیده من برای دوس داشتن یک نفر است!' 

اما امان امان! امان از وقت هایی که آن شخص مورد نظر یکراست جایش در قلب ما باشد! نشسته باشد توی دل ما، درست همان وقت است که از محبوب های زندگی که می گوید انگار دهانم را بسته اند. خب دختر! بگو تو هم رنگ بنفش را مثلا به قهوه ایی ترجیح میدهی! بگو دوس داری تزئین خانه آینده ات فقط با کتابخانه و گلدان های رنگی و چوب باشد. چرا ساکت می نشینی و توی کلماتش گم می شوی؟!

این زبان بستن هایت کار دستت می دهد آخر. جرات کن و بگو!