مطلب شماره حدود "٢٠٠" م

یعنی کسی که ٢٠٠ بار مطالبی را در قالب یک "پست" روی صفحه وبلاگش گذاشته باشد، نظری داده باشد و به اطراف دقت کرده باشد و جزییات را پشت سر هم نوشته باشد، یا توی صفحات دیگر اجتماعی ش چند کاراکتری اظهار عقیده کرده باشد آن هم با زبان ادبیات، یا چند کلمه در روزنامه دانشگاهش نوشته باشد، یا در خفا چند دفترچه نوشته داشته باشد و کم و بیش، کوتاه و طویل سعی در ثبت افکارش داشته باشد، نویسنده به شمار میرود؟

خیر! بنده با همین یک جمله طولانیِ حوصله سر بر بدون رعایت قوانین نوشتار فارسی، اعلام کردم که هیچ سواد نویسندگی ندارم. شما که میدانستید، برای خودم ثابت شود که نویسندگی چیزی عمیق تر از این حرفهاست. نویسندگی عمق میخواد که کاش یک روزی داشته باشم.

جنایت قاب

عکس‌ها جنایتکارند. با تمام خوبی که در حق بشریت کرده‌اند، یک جا باعث پسرفت بشریت شده‌اند. شاید بهتر است بگویم اینستاگرام یک قاتل بالفطره است. قاتلی که همان یک ذره صداقتی که در میانمان بود را از بین برد. زمانی که دوست پسر دوستم به من گفت "از اینکه فلانی هر کجا می‌رویم اول عکس می‌گیرد بعد آپلود می‌کند بعد برای فلانی جون می‌فرستد، دارد حالم بهم می‌خورد و من نمی‌توانم ذره‌یی تحمل کنم زندگی با چنین کسی را"، همان روز بود که فهمیدم اینستاگرام یک تازه به دوران رسیده‌ییست که قطعا ریشه‌ی ما اشرف مخلوقات را به کثافط خواهد کشید. شما بگویید حداقل 90درصد استوری‌هایی که از دوستان و اطرافیانتان می‌بینید حال به هم زن نیست؟ راستش را بگویید که شما هم از این شوآف‌های الکی خسته شده‌ایید یا نه؟

وقتی می‌گویم الکی، یعنی عکس زبان بسته نیست! حرف می‌زند! سطح پایین بودنش توی ذوق می‌زند! 

حرفم را پس می‌گیرم. عکس‌ها معصوم‌اند. جنایت را ما در حقشان انجام داده‌ییم. حتی فتوشاپی‌هایشان، همان‌چه که هست را نمایش می‌دهند. این ما بدبخت‌ها هستیم که حالا نقابمان شدهاست یک مشت خزعبلات سانتال مانتال شده توی کافی‌شاپ‌های به دردنخورتر! 

به گمانم چیزی بیش ندارم برای گفتن که این قصه سر دراز دارد.

نیمه تمام بماند برای وقتی که آن قدر سرخورده نبودم از انتخاب مسیر

 

ضد آفتابم را از من نگیر!

عجیب دلم میخواهد چند تکه لباس مناسب با آب و هوای مقصد بردارم، کمی پول و حتی بدون دوربین هم دوام می‌آورم اما فقط کوله‌پشتی باشد برای چپاندن نیازهای روزمره در داخلش که خب من بدون آن‌ها نمی‌توانم، به علاوه یک کفش خیلی خوبِ جوندار، بعد بزنم به سمت همان‌جایی که انتخاب نکرده‌ام کجاست. کجا بودنش هم خیلی تفاوت نمی‌کند، اما خب بهرحال لیست آماده‌ دارم. قطعا داخلی و خارجی بودنش فرق می‌کند! که این روزها نمی‌شود خیلی جزییات را بیان کرد اما به هر حال ترجیح می‌دهم هنگام قدم زدن کنار ساختمان‌های قرن 18یی، باد لای موهایم بپیچد.

عجیب دلم می‌خواهد بروم به جایی که تعلق نداشته باشم. نه فقط به خاکش که هیچ تعلقات دیگری نیز، اطرافم نباشد. مثلا سر و کله زدن با مدیر، انتخاب مانتو مناسب با جمع کمی رسمی یا حتی شیفت شستن ظرف توی خانه. می‌دانم دلم برای خیلی چیزها تنگ می‌شود اما خب برای خیلی چیزها هم قطعا تنگ نمی‌شود. آخ که قطعا دلم برای بیرون رفتن‌های از سر اجبار و نمایش الکی دوستی‌های دوزاری تنگ نمی‌شود اما به جایش توی همان چند روز دوری قطعا دلم برای همین چیزهایی که همین لحظه دارد دلم را آب می‌کند تنگ خواهد شد.

اما من دلم عجیب رفتن می‌خواهد. رفتنی الکی! یعنی سفر! بروی و برگردی. شاید یک روز جرات برنگشتن را هم پیدا کنم، اما الان همین که حداقل 1000 کیلومتر از مرز عبور کنم، آن هم برای کوتاه مدت، کافی‌ست.

همیشه یک گندی در رفتار من نمایان است!

من امروز گند زدم. یه گند خیلی بد، ازونایی که با یه آدم خوب، اون طور که نباید رفتار میکنی و بعد از رفتارت پشیمون میشی. اونم ازون پشیمونیایی که خودت دلت میخواد خودتو بزنی و زار زار گریه کنی. البته که رفتارم بد نبود. یعنی کار بدی انجام ندادم. حداقل از نظر خودم میخواستم خوبی کنم. همیشه تو رفتارم خیلی صادقم و اون شخص رو خیلی دوسش داشتم اما نه تونستم منظورم رو درست برسونم و نه تونستم موقعیت‌شناس باشم. حرف مناسب رو تو زمان خییلی خیلی نامناسب زدم. خلاصه حسابی قلبم ازین موضوع درد میکنه. و خب بدی ماجرا اینجاس که اون آدم خیلی منطقی و خیلی خوب‌تر از چیزی که باید با من رفتار کرده و این باعث شده بیشتر اذیت بشم. یه جورایی عذاب وجدانم بیشتر شد.
آره داشتم می‌ترکیدم از اینکه نمیتونستم با کسی در موردش صحبت کنم. آه که چه خوشحالم شما را دارم برای شنیدنم.

راستی: موضوع رو عاشقانه نکنید! بیایید عاشقانه‌هامون رو رک بگیم که بتونیم غیرعاشقانه‌ها رو هم با فراغت بیشتری بنویسیم.

چاره‌یی نیست، دل غم دارد

با حرف‌هایی که این چند روز از دوستان دور و نزدیک شنیدم گویا این موضوع "از دست دادن انگیزه" پدیده‌ای واگیر است. تقریبا بازه‌ی سنی وسیعی را هم در بر می‌گیرد. یعنی نوجوانان تا پدر و مادرانمان دچار این بی‌انگیزگی شده‌اند که خب مانند تمامی مسائل اجتماعی نیاز به تحلیل دارد و عوامل زیادی در آن دخالت دارند. ذهن منِ مهندس صنایع که همیشه کار تحلیل سیستم از وظایف جدانشدنی‌مان هست به سمت و سوی تحلیل محیط بیرونی و درونی، گرایش پیدا کرد اما عجیب یاد خاطره‌یی افتادم.
سال سوم دانشگاه بودیم، برای پروژه درس تحلیل سیستم‌ها موضوع "فرار مغزها" را انتخاب کردیم. شاید دلیلش این بود راهی برای ماندن پیدا کنیم. یا حتی حداقل خودمان را قانع کنیم که بمانیم می‌شود همه چیز را آباد کرد. تصمیم‌مان هم به نرفتن شد. همه آن جمع حداقل خودمان را قانع کردیم و به نتایج جالبی رسیدیم! 

دو سال بعد یعنی امسال، 6 نفر از دوستانم مهاجرت کردند. و من نیز ذهنم برای یادآوری آن دلایل لعنتی برای ماندن، هیچ یاری نمی‌دهد!

شروع بی انگیزگی

با توجه به این همه کمبود انگیزه که برای کار کردن و درس خوندن دارم، بهترین راه حل رو میتونم ترک همه چیز و شروعی دوباره در یک فضای جدید برای خودم بدونم. به خیلی از چیزهایی که از دور همیشه برام جذاب بوده رسیدم، اما الان حس میکنم هیچ شباهتی با اون چه در ذهنم ساخته بودم نداره. تنها میترسم شروع فصل جدید، در شهری دور هم همینقدر بدون جذابیت بشه در آینده و گرنه همه چیز رو رها میکردم. حداقل تو این لحظه و تو این برهه از زمان که این طور فکر میکنم.
کسی از شما راه حلی سراغ نداره؟


پینوشت: شاید فقط از حس و حال سینوسی باشه این نوع تفکر اما بازه زمانی که تو مرحله افول قرار دارم داره کمی طولانی میشه!

پایان سکوت با فرنی گرم

دقیقا روزی که از سفر برگشتیم، به تاریخ بگویم 5م فروردین ماه، احساس سرماخوردگی کردم که چون حوصله سرماخوردگی و افتادن توی خانه را نداشتم فوری دکتر رفتم و جلوی سرماخوردگی را گرفتم. ولی خب گویا این ویروس سر لج داشته با ما! یعنی یه ویروسی آمد سراغم که سرماخوردگی معمولی نبود. بیحالی و تب و گلودرد روز اول تمام شد، فقط ماند بی‌صدایی! بله بی‌صدایی محض! 
با وجود خوردن دانه به، عسل با آب ولرم، بخور گرم، داروهای شیمیایی و تزریق کورتون و غیره و غیره، هیچ راهی افاقه نکرد که نکرد. روز طبیعت دوباره دکتر رفتم (منِ پزشک‌ گریز دو بار دکتر رفتم! بماند برای ثبت!) که دکتر فرمودند عفونت تارهای صوتی گرفته‌ای و بدنت به همه داروها دارد واکنش نشان می‌دهد! حتی گیاهی! آّب‌جوش میل کن و دیگر هیچ.
بعد از دو روز کمی صدایم باز شده. کمی می‌توانم منظورم را برسانم اما با صدای خش‌دار که به گمانم روی اعصاب همه است.

10 روز منظورم را با صدایی خیلی آرام، آن هم فقط در مواقع ضروری به گوش اطرافیانم رساندم. 10 روزی که هر روز به کسانی که توانایی صحبت کردن ندارند فکر کردم، توفیقی اجباری بود برای آن‌که بفهمم واقعا حرف‌هایی هست که نیازی به بیانش نیست. در پاسخ هر حرفی می‌توان خاموش ماند و چیزی نگفت ولی ما عادت کرده‌ایم یک چیزی بگوییم. که مراعات ادب را کرده باشیم. که همینطور بیهوده حرف زده باشیم. من مدعی به کم حرفی نیز چنین بودم و زهی خیال باطل که فکر می‌کرده‌ام لابد چه شاهکاری خلق کرده‌ است خدا. 
درست است از نعمت هم‌صحبتی جانانه با متانت محروم شدم، درست است روزی که رفته بودیم گردش طبیعت مثل همیشه آرام بودم اما با این تفاوت که صحبت هم نمی‌کردم حتی، ولی زین پس جانانه لذت توانایی بیان را خواهم چشید.

راستی! رستورانی که قبل از معلم یک، روبروی در شمالی پارک ملت مشهد قرار داری و کنار با باشگاه تیراندازی هستی! با وجود اینکه فرنی آماده نداشتی، برایم عصرانه فرنی گرم سرو کردی تا صدای گرفته‌ام را بهبود بخشی. دمت گرم حاجی!

سال درد

بعضی دردها فقط برای این هستند که تا ابد در سینه بمانند و وقیحانه تمام تو را، تمام وجود تو را به آتش بکشند. بعضی دردها برای این هستند که تا ابد با آن‌ها همزیستی کنی و سنگینی بارشان را برای سال‌ها روی شانه‌هایت حس کنی. که بعد از مدتی از شدت عادت عاشقان شوی، یعنی عاشق خود خودشان که نه، عاشق درد کشیدن شوی. آری من به این عشق اعتراف می‌کنم و متاسفانه جوری درد با من عجین شده است که در صورت نبودش احساس می‌کنم یک جای کار می‌لنگد و قرار است قلبم به همین زودی‌ها فشرده شود.
من عادت به تفریح و لذت بردن را با همین شیوه عاشقی از بین برده‌ام و آه از این عشق! وای که گرفتارش شوی...