سیاست یا زنی در آستانه 30 سالگی

معمولا وارد دنیای کار شدن باعث می‌شود بیشتر به سمت تفکر درباره اوضاع سیاسی-اقتصادی تمایل پیدا کنید. شاید به دلیل فضای مردانه محیط کار یا حتی گرفتن حقوق که شما بیشتر به مسائل اقتصادی-اجتماعی فکر می‌کنید و همین باعث می‌شود نظراتی درباره نوع سیاست هم داشته باشید. اما این موضوع کاملا برای من متفاوت بوده، یعنی از روزی که به طور رسمی کار در فضای اداری-دانشگاهی را شروع کردم، کاملا از سیاست دور شدم. نه تنها سیاست که از اخبار هم. منی که اخبار ساعت 9 را همیشه دنبال می‌کردم، تمامی نقدهای کارشناسانه را با اشتیاق گوش می‌دادم (هرچند که چیزی نمی‌فهمیدم!)، حالا حالم بهم می‌خورد از هر خبر، نظر، تفکر و هرچیزی که مربوط باشد به سیاست و اقتصاد. یعنی یک جوان، در کشوری زندگی می‌کند که آن‌قدر آینده مملکت خود را مبهم می‌بیند که فکر کردن به مسائلش او را به تهوع می‌کشاند. تهوع و سرگیجه فیزیکی!
کمی با خودم بالا و پایین کردم. یعنی گفتم مگر می‌شود؟ شاید داری اغراق می‌کنی دختر! اما با احتمال غریب به یقین، دلیلش را ترس دانستم. یعنی ترس از آینده، عدم توانایی برای برنامه‌ریزی صحیح آینده شخصی و بسیار مسائلی از این قبیل باعث شده است حتی بدنم این چنین واکنش نشان دهد. که این ضعف فیزیکی نشان از ظرفیت کم روحی و فشار روحی ست. 

اوضاع به قدری برایم فشار دارد که حتی دیشب خواب روحانی را دیدم. شب بود. آمده بود برای سخنرانی، دیگر استادیوم نبود. شبیه محوطه فوتبال چمن پارک محله‌مان بود که دور تا دورش حصار سفیدرنگ 3 متری کشیده‌اند. مردم رمق نداشتند. هیچکس نظر نمی‌داد. همه آرام و در سکوت متفکر به جایی خیره شده بودند. نزدیکش رفتم و کمی بلندتر از حالت معمولی گفتم "اصلا خوب نیست. اصلا خوب نیست و من توان درست کردنش را ندارم". 

خواب تراژدی-کمدی عجیبی بود. اصلا شاید خنده‌دار بود. و شاید هم زیاد فیلم دیده‌ام و یا کتاب خوانده‌ام و

شاید منِ مردمِ عام، فقط گران شدن دلار را از این اوضاع سیاسی لمس کنم. اما مغزم جایی نگران 30 سالگی صاحبش است.

مردهایی با کلاه پشمی مشکی و کت قرمز و شلوار سفید و چکمه مشکی

تا حالا شده که لحظه ایی حسی برایتان اتفاق بیفتد که اصلا عجیب نباشد اما شدیدا خاص باشد؟ 

پس با من تصور کنید:

در حال رانندگی در اتوبان با سرعت ٨٠ کیلومتر بر ساعت هستید. آهنگ در حال پخش تلفیقی از موسیقی سنتی شوروی و راک با صدای نسبتا بلند است. هوا کاملا ابری و تیره و باد شدیدی در حال وزیدن است و شما در حال نزدیک شدن به پلی هستید که از روی اتوبان میگذرد. سرتاسر پل که حالا در حال گذر از زیر آن هستید، پرچم ایران برافراشته است و با باد به صورت عجیبی تکان های سنگین میخورد. همه ی ٢٠ ستون، همه ی ٢٠ پرچم با رقص خاصی، با موسیقی روسی و راک... 

همه چیز خیلی خاص بود. به قدری که دلم میخواست جفت پاهایم را از روی پدالها کنار بگذارم، به این صحنه شکوهمند خیره شوم و اشک بریزم. آه گاهی وقت ها از چیزهای مسخره یی لذت میبرم که نباید اینقدر هیجان انگیز باشند!

اینستاگرام

توی ذهنم داشتم میچرخیدم که مطلبی درباره اینستاگرام بنویسم. که هرچقدر فکر کردم تمامی آن چه به ذهنم آمد نظرات غیرتخصصی من بود. هیچ گونه پایه و اساس علمی نداشت برای همین از نوشتن منصرف شدم. کمتر از 15 دقیقه بعد این مطلب روی کانال ترجمان علوم انسانی گذاشته شد. اگر فرصت داشتید بخوانیدش، درباره‌اش فکر کنید. نوشته کاملی نیست اما ارزش فکر کردن دارد.

اینستاگرام تجسم هنری عصر نئولیبرالیسم است.

موسیقی روح

بعضی آهنگ‌ها روح آدم را جلا می‌دهد. 

مفهوم زیستن را بشنوید

Losing my religion - R.E.M

مرا با مهمانی رفتن بکش!

مدتی است شروع کرده‌ام به دفاع از حق خودم. یعنی توی خانه، دانشگاه، کار، جامعه هر جایی که احساس می‌کنم ظلمی در حقم اتفاق می‌افتد سریعا تلاشم را برای جلوگیری از آن می‌کنم. همیشه این ظلم به آن شیوه کلیشه که در ذهن همه‌مان نقش می‌بندد نیست. مثلا حتی اگر دلم نخواهد در یک مهمانی شرکت کنم و احساس کنم رفتن به آن‌جا باعث اذیت شدن و سر رفتن حوصله‌م  می‌شود سریعا بدون هیچ خجالتی و تعارفی می‌گویم من حوصله در جمع بودن را ندارم. البته شخصیتم به‌ گونه‌ای است که مخاطبم را هم ناراحت نمی‌کنم. 

از نظر من ظلم به هر شکلی می‌تواند اتفاق بیافتد و لزوما "تبعیض جنسیتی"، "آزار جنسی"، "خوردن حق دیگری" و غیره غیره به تنهایی ظلم محسوب نمی‌شود. گاهی حتی ابراز احساسات به گونه‌ای که دلت می‌خواهد و دیگری باعث فرو خوردن آن شود هم به نوعی ظلم است. امیدوارم هیچ‌گاه ظلمی در حق کسی نباشد. اما اگر فکر می‌کنید ظلمی درحق‌تان اتفاق می‌افتد، نفس تازه کنید و بجنگید.

عدم کنترل بر روی نق‌ها (!)

من نق نمیزنم از نبودنم! من نق نمیزنم توجیه نمیارم از ننوشتنم! من اصلا این کار رو انجام نمیدم!
ولی واقعا درگیر بودم. فرصت نفس کشیدنم بعضی روزا ندارم! کار کردن و همزمان درس خوندن. به فکر کارهای بیشتر بودن و توسعه دادن کسب و کارهای شخصی که بعدا بتونی مستقل باشی واقعا آدم رو از پا درمیاره. اره دلم میخواد درس بخونم، حریصانه دلم میخواد درس بخونم و از وقت های خالیم استفاده کنم. خوندم. خیلی درس خوندم، نسبت به من درس نخون اره خیلی خوندم.

دروغ گفتم. فقط دارم خودم رو توجیه میکنم. من وقت داشتم. بین کار، تایم ناهار. حتی بین استراحت درس خوندنام. جمعه های بی حس و حالی که بدون درس خوندن و کتاب خوندن و بدون هیچ کار مفیدی گذشت. من همه این مواقع میتونستم بنویسم که ننوشتم. که همین باعث شد از خودم دلخور باشم. 

قرار بود نق نزدم که زدم. اره ما کارایی که دلمون نمیخواد رو خیلی وقتا انجام میدیم. میدونیم که نباید انجام بدیم. بعدش هم پشیمون میشیم. منم یکی ازون نفراتم. بسیار هم غصه غصه میخورم. (اونقدر زیاد که الان دوبار تو یک جمله نوشتم و اصلا حواسم نبود)

مثلا همین دیشب، میدونستم دارم کار اشتباهی رو انجام میدم، میدونستم دارم قضاوت نا به جایی رو میکنم. میدونستم ولی ادامه دادم. هیچ کنترلی هم روی واکنش‌هام نداشتم. 

فکر کنم جمع بندی خاصی برای این متن نباشه، چون افکار این روزام هیشکدوم به جمع بندی خاصی نمیرسه.