مرغک بی نور

بال فرشتگانِ سحر را شکسته اند

خورشید را گرفته و به زنجیر بسته اند

امّا تو هیچگاه نپرسیده ای که:

— مَرد!

خورشید را چگونه به زنجیر می کشند؟

گاهی چنان در این شبِ تب کردهء عبوس

پای زمان به قیر فرو میرود که مَرد

اندیشه میکند:

— شب را گذار نیست!

امّا به چشم های تو ای چشمهء امید

شب پایدار نیست!

.

.

شعرِ #در_زنجیر

کتابِ #تاسیان

از #هـ_الف_سایه