عکسِ پروفایل دردسرساز
مدت زیادی است، قریب یکسال، که همه ی عکس های پروفایل شبکه های اجتماعی مجازی م (!) را پاک کرده ام. و در اینستاگرام هم کمتر از چهره م عکس میگذارم. ابتدا این یک تصمیم کاملا بدون قصد و هدف خاص بود. بدون هیچ دلیلی دلم خواست که مدتی عکس نگذارم و خودم را از قید تفکرات بی سبب خارج کنم. همین که دائم به فکر عوض کردن عکس، گرفتن عکس جدید در مکان های مختلف، با لباس های رنگی مد روز و غیره باشی، و حتی ذره ایی هم بخواهد فکرت را مشغول خودش کند، عصبی ام میکرد. رفته رفته هم به این نبود عکس عادت کردم. شاید هم علاقه مند شدم.
همان روزها، نظرات بسیار و مختلفی میشنیدم. بعضا هم شدیدا خنده دار بودند. چرا که دوستان آنقدر لطف داشتند، شروع کرده بودند به فلسفه بافی. مثلا 'تو تغییر کرده ای'، 'دیگر همان دختر سابق نیستی که عاشق عکس گرفتن بود مخصوصا از خودش!' و ... .
همین نظرات عدیده، آغاز مسیری بود که خودم هم کم کم برای این رفتار وقیحانه ی غیر عادی م (!) دلایلی منطقی بیابم و در صورت مواجه شدن با این سوال که: "چرا عکس های پروفایلت از صحنه خارج شده است؟!"، قاطعانه از خودم دفاع کنم. جالب اینجاست چنان به جست و جو پرداختم که خودم هم به پیچیدگی پاسخ هایی که بعد ها خواهم داد، فکر نکرده بودم.
چند روز پیش، شخص بسیار محترمی پرسید: "از عکس گذاشتن دوری می کنید. نه اینکه خوب باشه یا بد. اما جالبه. پروفایل تلگرامتون نداره. تو اینستا هم کمتر عکس میذارید. چرا؟"
جوابم این بود، که بعضی کارها شاید کاملا بدون قصد و نیت قبلی باشد. منتها ما عادت کرده ایم برای هر کاری که انجام میدهیم، یا رفتاری که در مقابل میبینیم، دلیل پیدا کنیم و جوری خودمان را قانع کنیم. اما قانع کننده ترین دلیل برای خودم این است که کمتر بخاطر ظاهرم قضاوت شوم. ترجیح میدهم شناخت من، توسط عکس هایی که میگیرم باشد. همین.
