طبقه چهارم بدون آسانسور

به پله آخر طبقه چهارم که رسید دیگر نفسش بند آمده بود. آخر دختر دُردانه خانواده پولداری، که با هزار ناز و ادا بزرگ شده بود را چه به زندگی در آپارتمان ٥٠متری، بالاترین طبقه و بدون آسانسور. آن هم توی این وضعیت حاملگی.

٨ماهه بود. 

همسایه روبرویی طبقه، در خانه اش را باز کرد تا طبق معمول فضولی کند. گفت : 'دخترک بیکار بودی عاشق شوهر یک لا قبایت شوی که بیایی توی این لانه کبوتر زندگی کنی؟ حالا من ترشیده بودم تو که سر و وضعت به آدم حسابی ها میخورَد دیگر چرا؟!'

عشقشان را تصور کرد. 

لبخند نشست روی لبانش.

بچه لگد زد. 

بی آنکه که جواب زن همسایه را بدهد، کلید را چرخاند توی قفل. انگار چیزی نشنیده بود. 

نفس عمیقی کشید و پرواز کرد به حرم امن خانه اش.