عقربه های ساعت ها را از جا در بیاورید

ساعت ها میگذرد و من طبق عادت معمول، گذرش را از داخل تک تک پیچ های خاکستری-صورتی مغزم حس میکنم. عادت شده که این کار را انجام دهم. با مغزم لمس میکنم که ثانیه ها بی آن که اهمیت دهند از کنارم راهشان را میگیرند و می روند. فقط هر از گاهی ردِ ناخن های تیزشان را روی گوشته ی راه جا میگذارند. مانند تیغ های کاکتوس که انگشت را زخمی میکنند. 

عجیب این روزها یاد گرفته ام زخمی نشوم از لمس دردناک گذر زمان..