آرامش تعریف دقیقی ندارد

سال‌ها دلم آرامش می‌خواست. یعنی دلم می‌‌خواست جایی باشم که الان هستم. 

اما خیلی طول کشید که به این حال رسیدم. شاید این حال اسمش آرامش نباشه، انگار اینقدر سختی کشیدم و فشار روحی تحمل کردم که این روزها برام به مثابه آرامشه. اما به هر حال دلم میخواد که همین حال بمونه. هر چند میدونم و از لحاظ فکری هم کاملا آماده‌م که ممکن هست کلی سختی حتی بیشتر از قبل در پیش رو داشته باشم. 

این متن توی پیش‌ نویس‌هام بود. که در تاریخ 15 مرداد 97 نوشته بودم. بله همون‌طور که میدونید روند طبیعی بالا و پایینی‌های زندگی رو از اون روز تا الان تجربه کردم. روزهای خوب و بد برام گذشته و باز من در همون حالت آرامش نسبی قرار دارم. و مطمئن هستم به درجه‌یی رسیدم که غم نمیتونه منو از پا در بیاره!

تو خالی

میخوام براتون از یه موضوعی بگم. از حرف تو خالی زدن! همه‌مون احتمالا دیدیم کسایی رو که خالی میبندن، بدون پشتوانه حرف میزنن یا به عبارتی بدون سواد فقط دلشون میخواد که خودنمایی کنن. بله همه‌مون دیدیم و کم نیست تعدادشون اما بعضیا به قدری شورش رو در میارن که کاملا تو چشم میزنه. 

دیروز یه دوستی به دفعات خالی‌بندی و تو خالی حرف زدن رو تکرار کرده، باز هم دیشب تکرار کرد و بیشتر از همیشه رفت روی اعصاب بیچاره‌ی من! یه مدتی سعی می‌کردم که بحث کنم و بهش بفهمونم که این آدم داره فقط بر اساس چیزهایی که شنیده از دیگران توی جمع حرف میزنه. یعنی استدلالش‌هاش کاملا گواه این ماجراست و فکر نمی‌کنم تابحال کتاب یا مقاله معتبری رو خودش شخصا خونده باشه. اما آخرش خسته شدم. اما دلم میخواد یه روزی توان داشته باشم بهشون بفهمونم که آدم‌ها میفهمن! چرا بقیه رو نفهم فرض می‌کنی؟ فقط خیلیا به روی خودشون نمیارن.

سوالم اینه که، شما هم قطعا با چنین افرادی در طول زندگیتون سر و کار دارید. چطور برخورد می‌کنید؟