دارد وقتم تمام می شود

برای من همیشه همین طور بوده است. 

وقتی ذهنم آشفته و درگیر کارهایی که در آینده دلم میخواهدشان، می شود جز خیره شدن به سقف و عدم توانایی انجام هیچ کاری، اتفاق دیگری نمی افتد. 

مگر آن که قلم بردارم ر روی کاغذ بنویسمشان بصورت نکته ایی:

لیست کارهایی که باید تا قبل عید انجامشان دهم، نجاتم داد امشب! از سکته حتمی و ایست قلبی و استرس شدید از ندانستن و نفهمیدن! و جا ماندن از قافله عمر.. 

نرو، بمان!

یکی توی زندگی ام حدود دو سال پیش سر و کله اش پیدا شد. 

شده است همه ترین های زندگی ام. 

بهترین

بدترین

خر ترین :)

پر سر و صداترین

آرام ترین

پر رنگ ترین

مهربان ترین

عصبانی ترین

دل رحم ترین

سنگ دل ترین 

و و و

همه و همه را یکجا باهم دارد آن هم از نوع ترینش. کاش ابدی ترین و ماندنی ترین هم باشد. 

عادت و چاه دستشویی

دستشویی ایرانی دیده ایید تابحال؟؟ 

سنگ دستشویی منظور است البته! سنگ مستطیلی شکل معمولا به رنگ سفید! دو لبه کنار، شیارهایی برای اصطکاک جای پا و عدم لیز خوردن! وسطش گودی بیضی شکلی دارد که به عمق های متفاوتی فرو رفته، و در آخر سوراخ چاه! تصور چاه توالت مقداری حال بهم زن است ولی خب داستان از آن جا شروع می شود که خیلی از ماها توی خانه هایمان دستشویی ایرانی را ترجیح میدهیم ولی خب معایبی هم دارد! مثلا بوی بدی که از چاه گاهی اوقات به مشام میرسد و حتی با تهویه و اسپری چاره ساز نیست! 

حالا برای رفع این مشکل و زیبا سازی (!!) وسیله ایی پلاستیکی ساخته شده است که گویا بوگیر سوراخ چاه نام دارد! شبیه دری است برای خروجی چاه!! محافظی با دو لنگه در مانند فنری!! گلاب به رویتان بعد از انجام کار (!) نیروی گرانش زمین غلبه میکند، و کار شما (!) به سمت پایین سقوط میکند!

این توضییحات مفصل تنها برای این بود که فضا را تصور کنید. همین کم ارزش ترین اتفاقی که شاید خیلی ها دیده باشند. 

قبل تر ها ما از این بوگیرها نداشتیم! راستش را بخواهید من از تصور آن که یک شی پلاستیکی بگذارند روی ورودی چاه که هزار میکروب و کثیفی مینشیند روی آن، حالم که بهم میخورْدْ، هیچ، در آستانه بیهوشی هم قرار میگرفتم. دیگر با هزار داستان و حرف های مامان که آی بهتر است بدت بیاید تا دستشویی بوی بد بدهد، آخر راضی شدم. ( توی خانه از همه با ادا و اطوارتر من هستم!! ) 

بعد از چند روز خب آدم عادت می کند دیگر، شده بود یک مسئله کاملا فراموش شده که حتی فکرش را هم به کلی فراموش کرده بودم. 

چشمتان روز بد نبیند چند روز پیش، یکی از فنرهای این دستگاه خراب شد. با زور و بد بختی و تمامی ملزومات لازم بهداشتی، نظیر دستکش یک متری! و پلاستیک زباله! بابا (طفلک بابا) از روی چاه برداشتش تا فردای آن روز یک عدد بوگیر نو بخردو جایگزین کند. 

کل روز میترسیدم بروم دستشویی! انگاری تابحال ته چاه را ندیده بودم. اصلا این شکلی تصور کردن دستشویی هم از یادم رفته بود. تا فردایش که دوباره بوگیر جدیدی گذاشتند روی آن، آرام و قرار نداشتم! 

این همه داستان گفتم که بگویم

ما خیلی زود و راحت عادت میکنیم. عادت به هر چیزی. حتی همین بوگیر چاه که آنقدر مسخره است که فکرش را هم نمی کنید. عادت خوب نیست. 

جایی خواندم

عادت اراده را نابود میکند. هرگز چیزی به اندازه ی عادت نفرت انگیز نبوده است. 

قلب سنگی

می خواهم بگویم

آن ها که بی احساس جلوه می دهند، دیر دل می بندند و خیلی ها توی زندگی برایش جایگاه ویژه ایی ندارند، همان ها اگر دل ببندند

وای اگر دل ببندند!

یک لقمه جرات

بسیار اتفاق افتاده که شخصی علایق و سلایق مشابه زیادی با من داشته باشد. خیلی راحت به زبان می آورم 'عه منم همینطور! چه جالب من هم این سبک موسیقی رو می پسندم! ای وای دقیقا کتاب مورد علاقه من رو گفتی!' یا اصلا 'چقدر جالب این همان عقیده من برای دوس داشتن یک نفر است!' 

اما امان امان! امان از وقت هایی که آن شخص مورد نظر یکراست جایش در قلب ما باشد! نشسته باشد توی دل ما، درست همان وقت است که از محبوب های زندگی که می گوید انگار دهانم را بسته اند. خب دختر! بگو تو هم رنگ بنفش را مثلا به قهوه ایی ترجیح میدهی! بگو دوس داری تزئین خانه آینده ات فقط با کتابخانه و گلدان های رنگی و چوب باشد. چرا ساکت می نشینی و توی کلماتش گم می شوی؟!

این زبان بستن هایت کار دستت می دهد آخر. جرات کن و بگو!

مادر بزرگ جان ما

مادربزرگ ها را همه دوست دارند. حتی مادربزرگ های بقیه را هم. 

حتی حتی مهری خانوم کارگرمان هم عاشق مادربزرگ من است. البته از کودکی مامانجونی صدایش میزدم. یکشنبه ها که مهری خانوم می آید، اول صبح آرام و بدون جلب توجه از مادر می پرسد: 'امروز مادرت نمی آید اینجا؟' انگار او هم به وجود مامانجونی توی خانه وابسته شده! آخر روزهایی که پیش ماست مهری خانوم حداقل ١ ساعت دیرتر می رود. بعد از تمیزکاری خانه و خستگی بجای فرار کردن به سمت خانه اش می نشیند کنار مامانجونی. باهم قلیان چاق می کنند و مامان هم برایشان میوه می گذارد و چای و تخمه و آجیل. سه تایی چنان غرق صحبت می شوند که گویی دوست قدیمی اند. 

جدا از مهری خانوم من هم کم کمک دارم به وجود مامانجونی توی خانه وابسته می شوم. :)

از داستان های من و کاکتوس (١)

او دوست دارد من بدانم. 

او دوست دارد من آنقدر بدانم که در برابر من خیلی کوچک بنظر بیاید. از پس خودم بر بیایم و وابسته نباشم.

راستش اول برایم عجیب بود. 

اما من هم خودم حالا دوست دارم بدانم. 

آنقدر که... نه! این که از او بیشتر بدانم یا کمتر مهم نیست. 

من فقط میخواهم از خود دیروزم بزرگتر باشم. همین

چشمهایش

زن را نمیشناختم. اما میدانستم چشمانش توانایی کشیدن روح یک عاشق را به انتهای جاده کشمکش دارد. شاید هم داشته! نگاهش مرا درگیر یک خاطره مشترک میکند با خود او! خاطره ایی که نمیفهمیدم چطور مرا اینگونه جذب خودش میکند. 

راستش با کنجکاوی تمام گشتم دنبال نقطه گره زندگی من و این زن!جایی خواندم که همسر اولش Frank Sinatra بوده همان خواننده ی آهنگ Jingle Bells.

این آهنگ شبیه غریق نجاتی بود برای وقتی که خانواده مان داشت توی مشکلات و سختی ها غرق می شد.  

نه که فکر کنید شبیه غرب زده ها بود خانواده مان، داستانش مربوط میشود به زمانی که ١٠ساله بودم. مامان، داداش کوچکه را باردار بود. دکتر برایش استراحت مطلق تجویز کرده بود. نمیدانم چرا اما آن روز کسی نبود پیشمان. من و مامان و بابا. توی چهاردیواری اتاق و یک تلویزیون و یک دستگاه رسیور ماهواره! می نشستیم کنار مامان. از کانال های اروپایی، برنامه های کریسمسی تماشا میکردیم.

Jingle Bells
Jingle Bells
Jingle all the way
Oh what fun it is to ride
In a one horse open sleigh

 

میدانی شاید عشق این زن بود که موج انرژی آهنگ را به بیشترین نقطه اوج رسانده بود. و خانواده ما جان گرفت آن روزها! 

و اینگونه اشتراک بین خودم و چشمهایش را یافتم. 

خدا داند

جریان زندگی همین است. بعد از هر صعودی، افول. بعد از هر خوشی، ناخوشی. بعد از هر خنده، گریه. شاید هم بعد از هر گریه، خنده.

خدا داند که خودش گفت: فَاِنَّ مَعَ العُسْر یُسْراً

من عینک گرد میزنم

فضای باغ را فقط سر و صدا و شادی و شور پر کرده بود. ( اسمش را گذاشته اند باغ ولی در واقع محیطی شیشه ایی است وسط ساختمان که دورش را شیشه احاطه کرده است، سقف نورگیر دارد و چند درخت و گیاه سبز و جوی آب با کاشی و فیروزه ایی دارد. و خب خیلی از لازمه های یک دانشکده معماری و هنرهای اسلامی نیز یافت می شود آن جا )

خلاصه مشغول تماشای انرژی تمام نشدنی معمارها و شهرسازهای جوان بودم که چشمم افتاد به پله های ورودی از زیر زمین به باغ! افتادم توی چاله گرد چشم های مرد جوانی با عینک گرد و سبیل های کلفت مخملی که شبیه مردهای دهه شصت شمسی بنظر می آمد. راستش کل روز و تا پایان همایش من آن قدر محو تماشای "مرد جوان با عینک گردالو" بودم که دیگر یادم نمی آید چه ها گذشت. یک ماهی از آن روز گذشت و تقریبا در بایگانی خاطراتم داشت رو به فراموشی می رفت.  یک روز رفته بودم شقایق را ببینم و گفت: " یادت می آید آن روز همایش آمده بودی دانشکده ما؟ یک جوانک عینک گرد دار هم بود؟ از من پرسیدی می شناسی اش؟ گفتم نه اصلا ندیدمش تا بحال. اسمش را فهمیدم. اسمش سالار فلانی است! "

اسمش را فهمیدم همان و عوض شدن مسیر زندگی من همان. اولین کار اصولا جست و جو کردن اسم شخص در گوگل است! سپس فیس بوک و ته هر صفحه از بیوگرافی طرف را در آوردن. 

سالار شده بود اسطوره و الگو زندگی من. هر روز صفحه فیس بوکش را چک میکردم و هر مطلب جدیدی می گذاشت میخواندم. البته در خفا و بدون هیچ رد و نشانه ایی از خودم. آنقدر که من توی تصوراتم این جوانک را بزرگ و آدم حسابی ساخته بودم که فکر کنم اگر یک روزی خودش بفهمد، باور نکند منظور من اوست. سطح مطالعه ام ده برابر شده بود. دلم میخواست شبیه او باشم. شبیه آدم های بی مرزی بود که افکار مهار گسیخته اش را عینیت می بخشید.

مدت های طولانی تاثیری روی روند زندگی من داشت که باور کردنی نیست. از او برای مامان و مهاجر هم گفته ام. 

دلم می خواهد یک روز ببینمش و به خاطر این قدر موثر بودن روی ساختار من ازش تشکر کنم.  

آقای سالار، اگر روزی این متن را خواندید بدانید شما اسطوره ایی برای من باقی خواهید ماند. 

و من همچنان عینک گرد میزنم به چشمانم.