وقت درو

یک روزهایی همه ما به باتلاق متعفن زنده گی و روزمرگی نزدیک شده ایم. همه مان هم، در حد و سطح خودمان حداقل تا چند قدمی این گرداب رفته ایم. خیلی ها هم گرفتارش شده اند و دیگر نتوانستند از آن خارج شوند. برای همین دلم میخواهد یک جایی، یک روزی، یک نفر به من تلنگری بزند که دور بایست لعنتی! کارهای جزیی بسیاری هستند که حداقل من یکی را از روزمرگی فاصله میدهد، چیزی که این روزها نیاز دارم این است که 

مثلا بگوید موهایت را از ته بچین!