آرزو بر جوانان عیب نیست
مینویسم برسد به دست دکتر میم الف هـ.
آدم هایی هستند که باید قدرشان را دانست. یعنی از تک تک کلماتشان یاد گرفت و جام دانسته هایشان را سر کشید. شاید یکی از حسرت های زندگی ام همشهری یا همنشین نبودن با دکتر باشد. اما در همین حال، یکی از افتخاراتم خواندن نوشته های وبلاگش است. مردی که شاید نداند اما یکی از الگوهای زندگی من است. شبیه هزاران بازیگر و خواننده و غیره و غیره ایی که مردم الگوی خود قرار میدهند.
ساده زیستی که داراست. مهربان است و زندگی ایی به نظر شیرین دارد. دلگرم کننده، خوشبخت و در عین حال، در حال پرورش روحی بزرگ. اهل سفر، اهل قلم، اهل کتاب و خلاصه اهل دیار عاشقان است. فامیل ایشان هم شبیه فامیلی بنده است با کمی اضافات در پسوند. احتمالا اگر همشهری بودیم، امکان داشت برادرم باشد یا حداقل فامیلی، یا خانواده ایی.
خلاصه دلم میخواهد یک روزی شبیه دکتر شوم.
