کاش آخرین نفری بودم که میفهمید

یکی از ناخوشایندترین اتفاقات زندگی آن است که خبردار شوی، طوفانی در راه است. واقعه ایی دردناک و بی رحم برای یکی از نزدیکانت، عزیزانت.

شبیه آن که مثلا پدربزرگت سرطان داشته باشد. دکترها بگویند این ماهِ آخر را فقط از کنارش بودن لذت ببرید. حتی جرات نمی کنید به خودش بگویید داستان از چه قرار است و تنها یک ماه، ٣٠ روزِ ناقابل فرصت در آغوش کشیدنش را دارید. 

می فهمید چه میگویم؟ از همان ماجراهایی که یک نفر قرار است آسیب ببیند. زجر بکشد و روزهای سختی را تحمل کند و به دلایل متعددی نمی توانید با صراحت به او بگویید. یا که حتی جلوی آن اتفاق را بگیرید. 

میدانید، فقط باید زانوهایتان را در بغلتان فشار دهید. منتظر بمانید که زمان بگذرد. بعد خرابی های طوفان مهلک را سر و سامان دهید.