حرف دوستی را بفهمید

فکر کنم تقصیر سکوت لعنتی ام است. آدمِ ساکت و کم حرف را کمتر کسی دوست دارد. شاید هم به خاطر آن است که من از رستوران های شیک و مهمانی های آنچنانی خوشم نمیاد. شاید هم به دلیل آنکه مانتوهای گران n تومنی ام، با آن معمولی ها برایم فرقی نمیکند. یا هم بخاطر آنکه از شنیدن تخفیف های آخر زمستان فروشگاه های برند، مثل بقیه به ذوق نمی آیم. و و و

هزار دلیل آوردم برای آنکه نتوانستم دوست صمیمی اش باقی بمانم.

کسانی که میخواهید به سمت من بیایید! بدانید و آگاه باشید. گول ظاهرم را نخورید. من اگر کفشِ CAT میپوشم که کلی پول بابتش داده ام، کفش هایی هم میپوشم که اگر قیمتش را بفهمید خنده تان میگیرد. بین آنها هم فرقی قائل نمیشوم. هر دویشان را دوست دارم و چون تماماً به روحیاتم میخورده است خریدمشان. اگر عاشق پاستا خوردن در رستوران شیکِ فلان جا هستم، دلیلی ندارد دیوانه ی جگرکی کثیفِ نزدیک مغازه بابا در پایین شهر نباشم.

اگر قرار است دوست هایتان را بر اساس مادیات و سطح بندی های احمقانه تان انتخاب کنید لطفا به من نزدیک نشوید.

دوستی هم ارزش دارد. تقدس دارد. نمیشود بیایید داخل زندگی یک نفر و او را به خودتان وابسته کنید بعد راهتان را بکشید و بروید.