سخت گفتنی ها
شبیه همه آن سندروم های نادری که فکر میکنم به آن ها مبتلا هستم ( البته نه تنها خودم که مهاجر هم چنین نظری دارد! )، اختلالی بسیار قدیمی نیز این روزها بطور چشم گیری در من جان تازه ایی گرفته است. سندروم "وقتی تلفن را قطع کردی همه حرف های نگفته را بیاد بیاور!"
در وسط جریان جنگ و جدال با این بیماری روانی به سر میبرم. یعنی به محض آنکه کلمات قطار گونه پشت سر هم شروع کردند به حرکت و توی ذهن و خیال دارم برای مخاطبم تعریف میکنم، فوراً بدون آن که حتی خودم متوجه شوم! شماره گیری مجدد میکنم. بعد انگار هیچ صدایی پشت خط نشنیده ام و خودم را میزنم به نشنیدن. برای همان قطار حرف ها، ریلی از لابلای مسیر سیم ها( و البته بی سیم ها ) ی تلفن، درست میکنم و میفرستمشان توی گوش شخص آن طرف خط.
مثلا داد میزنم "دوستت دارم، خیییلی خییییلی دوستت دارم احمق(!)"
یا "حرفی که همین الان قبل از قطع تلفن گفتم دروغ بود!"
یا "مثل خر از دستت ناراحت هستم، با حرف هایت دق کردم. فقط خواستم شبیه قهرمان ها جلوه کنم و بروی خودم نیاوردم که مبادا فکر کنی ضعیف هستم"
یا
یا
...
خدا به داد دور و اطرافیانم برسد این روزها!
